Krzysztof Wiłkomirski (5 dan) – brązowy medalista mistrzostw świata (2001) i Europy (2003), 11-krotny mistrz Polski seniorów. Dwukrotny uczestnik igrzysk olimpijskich Ateny 2004 oraz Pekin 2008. Wielokrotny zdobywca medali wszystkich kolorów na zawodach z cyklu Pucharu Świata. Trener klasy mistrzowskiej.

Swoją przygodę z judo rozpoczął w wieku 11 lat w klubie AZS UW od opieką Ryszarda Janiszewskiego, a po kilku miesiącach Sławomira Pacholaka, który trenował go prawie 20 lat. Ostatnie lata aktywnej działalności zawodniczej spędził pod opieką Zdzisława Grochowskiego. Od początku intensywnie uczestniczył w zawodach. Jako dziecko był już mistrzem Polski młodzików, jako młodzik mistrzem Polski kadetów, jako kadet mistrzem Polski juniorów, a swój pierwszy tytuł mistrza Polski seniorów zdobył będąc jeszcze juniorem. W roku 2009 założył na warszawskim Ursynowie Uczniowski Klub Sportowy „Musu”. Niezwykle prężnie rozwijający się klub w roku 2015 został doceniony i wybrany przez Legię Warszawa, co zaowocowało nawiązaniem współpracy i założeniem sekcji Judo Legia Warszawa, w której pełnił funkcję prezesa. Od sierpnia 2021 roku klub powrócił do autonomicznej działalności pod nową nazwą Hāto Judo, w którym pełni funkcję prezesa oraz trenera pomagając najlepszym zawodnikom w klubie podnosić swoje umiejętności i osiągać wysokie wyniki w rywalizacji krajowej jak i międzynarodowej.

Oprócz aktywności trenerskiej Krzysztof Wiłkomirski działa na rzecz promocji judo i sportu, będąc  telewizyjnym komentatorem sportowym (m. in. walk judo podczas Igrzysk Olimpijskich w Rio, 2016). Jest ekspertem komentującym Puchary Świata w telewizji Fightklub. Uczestniczy w cyklu „Spotkań z Olimpijczykiem” organizowanych przez PKOl dla młodzieży szkolnej. Każdą wolną chwilę spędza z żoną Dorotą, córeczką Natalią i synami Franciszkiem i Filipem.

Bogusław Wiłkomirski (3 dan) – w młodości trenował judo i szermierkę, uprawiał także taternictwo. Pracownik naukowy Uniwersytetu Warszawskiego. Na tej uczelni w roku 1977 uzyskał stopień doktora, w 1987 stopień doktora habilitowanego, a w 2001 roku prezydent RP nadał mu tytuł profesora nauk biologicznych. Stopnie naukowe uzyskiwał z biochemii, ale od ponad dwóch dekad zajmuje się chemią i toksykologią środowiska. Za stwarzanie pomostów między nauką europejską i środkowo-azjatycką w 2011 r Narodowy Uniwersytet Uzbekistanu w Taszkiencie nadał mu tytuł doktora honoris causa. Obecnie pracuje na Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach.

Choć nigdy nie był wyczynowym zawodnikiem, jego młodzieńcze zafascynowanie pięknem i wartościami judo zaowocowało szerokimi kontaktami z tą dyscypliną sportu.  Jako miłośnik i teoretyk judo udzielał się jako działacz sportowy, pełniąc takie funkcje jak: Prezes Klubu AZS UW, Prezes Warszawsko–Mazowieckiego Związku Judo i Sekretarz Zarządu Polskiego Związku Judo. Był także sędzią, przez kilka lat utrzymując się w czołówce klasyfikacji sędziów związkowych. Swoją pasję do judo z sukcesem przekazał synowi Krzysztofowi, któremu zawsze wiernie kibicuje. Poza judo i badaniami naukowymi interesuje się podróżami w egzotyczne miejsca.